Marc Dutroux werkte voor de Stasi om politici te chanteren met kinderporno
Het Ministerie voor Staatsveiligheid (MfS) van de DDR, beter bekend als de Stasi, gebruikte kinderpornografie om invloedrijke persoonlijkheden in West-Europa te chanteren. Dat verklaarde de in Berlijn woonachtige voormalige geheim agent Wanja Götz (codenaam “Grigori”), in een beëdigde verklaring aan de Berliner Morgenpost. [1] De misbruikte kinderen waren afkomstig uit Oost-Duitse kindertehuizen. [2]
“De gechanteerden zijn onder meer politici, rechters, officiers van justitie en industriëlen, van wie sommigen nog steeds invloed hebben in westerse democratieën.”
BERLINER MORGENPOST
“De gechanteerden zijn onder meer politici, rechters, officiers van justitie en industriëlen, van wie sommigen nog steeds invloed hebben in westerse democratieën. Na de val van de muur heeft het voormalige Stasi-netwerk de geheime dienst omgezet in financiële belangen.” Volgens Götz speelde Rainer Wolf, de vader van de in 1993 verdwenen Berlijnse jongen Manuel Schadwald een sleutelrol in deze vermissingszaak. [1]
Dossiers in handen van de CIA
Ook de serieverkrachter, -moordenaar en kinderhandelaar Marc Dutroux werkte af en toe voor de Stasi. “Er waren inderdaad aanwijzingen dat dergelijke informatie te vinden was in het Stasi-materiaal dat was gelekt naar de Amerikaanse geheime dienst, de CIA. De Belgische geheime dienst zou er goed aan doen deze documenten grondig te evalueren”, zei Bernd Schmidbauer, voormalig inlichtingencoördinator van de Kohl-regering (CDU). [1]
Het explosieve karakter van deze dossiers verklaart waarom speurders in de opsporing naar de verdwenen Manuel Schadwald en het onderzoek naar de rol van Dutroux in een internationaal netwerk van kinderhandel, niet verder kwamen.
Het archief van de Stasi
Na de val van de Berlijnse muur had de Amerikaanse geheime dienst het chantagemateriaal van de Stasi in bewaring genomen. Vanwege het explosieve karakter van deze dossiers en de belastende informatie over West-Europese politici, mogen alleen geheime diensten de door de CIA gefilterde rapporten inzien. Dit verklaart waarom speurders in de opsporing naar de verdwenen Manuel Schadwald en het onderzoek naar de rol van Dutroux in een internationaal netwerk van kinderhandel, niet verder kwamen. “Volgens getuigenverklaringen is de sinds 1993 vermiste jongen meegenomen naar het Nederlandse kinderpornonetwerk.” [1]
Vader van Manuel Schadwald was stamgast van pedobar
De Stasi-dossiers zouden helderheid kunnen verschaffen over de verdwijning van Manuel Schadwald. Volgens Dirk Banse en Michael Behrendt, twee onderzoeksjournalisten van Die Welt die zich jarenlang vastbeten in de dossiers Manuel Schadwald en Marc Dutroux, werkte Rainer Wolf in de jaren 1980-1986 voor de Stasi. [4] Hij werd er jaren geleden “van verdacht zijn zoon zelf in de kinderporno-scene te hebben meegenomen”. [3] De vader van Manuel Schadwald heeft de beschuldigingen tegen hem altijd ontkend. [5][6]
De bar Pinocchio was in Berlijn het epicentrum van pedofilie.
Dezelfde journalisten beweerden dat “Marc Dutroux deel uitmaakte van een internationaal pedofilienetwerk, dat in heel Europa actief was” Hij leverde jonge meisjes, zijn collega-kinderhandelaren leverden jongens. De kinderen werden aangeboden aan perverselingen die gigantische sommen betaalden voor dit kostbare ‘handelswaar’. De bendeleiders kenden elkaar, net als hun handlangers. “De theorie van de enkele dader is achterhaald.” [7] “Het centrum van dat pedonetwerk is de rosse buurt in Amsterdam, waar Dutroux volgens verschillende getuigenverklaringen regelmatig is gezien. Samen met de mannen die ook verdacht worden van het ontvoeren van jongens uit Berlijn.” [8] [4]
Die Welt over Dutroux: “De theorie van de enkele dader is achterhaald.”
Dutroux en Schadwald gesignaleerd in Nederlandse seksclubs
Volgens een internationaal dossier dat gedeeld werd met Scotland Yard, de Belgische justitie en ook in handen kwam van journalisten van de Berliner Morgenpost, kwam Dutroux herhaaldelijk in de SM-club G-force in Amsterdam. Hieruit bleek ook dat een criminele bende kinderen naar Nederlandse seksclubs bracht. Robby van der P. — die zowel bekend was met de Nederlandse als met de Duitse kinderporno-industrie — had Die Welt in Amsterdam verzekerd dat hij meerdere Berlijnse jongens in Nederlandse kinderbordelen had gezien. [8] “Hij was getuige van de ontvoering van de toen twaalfjarige jongen Manuel Schadwald van Tempelhof (Berlijn) naar Nederland. (…) Volgens een politierapport werd hij in 1994 in Rotterdam gezien samen met een kinderbordeeluitbater.” [7]
Duitse Journalisten werden beveiligd
De journalisten van Die Welt die het dossier Manuel Schadwald al ruim 18 jaar volgen, reisden na een nieuwe tip te hebben gekregen in 2011 naar Amsterdam. “Telkens opnieuw dook in deze zaak de naam Dutroux op.” Vanwege de ruim 30 (ge)dode getuigen in de Dutroux-zaak reisden twee veiligheidsagenten van een privéfirma en een veiligheidsexpert van de Rijksrecherche in Berlijn met de journalisten mee. [4]
Naar aanleiding van dit werkbezoek heeft de Duitse justitie zowel in hun werkplek als woningen een huiszoeking uitgevoerd. [9] Het Federale Constitutionele Hof heeft later bepaald dat deze huiszoekingen de persvrijheid hadden aangetast en dus in strijd waren met de grondwet. [5]
Manuel Schadwald uitgebuit in Nederlandse kinderbordelen
In Nederland werd vanwege de verdwijning van Manuel Schadwald in 1994 het HIK-team (Handel In Kinderen) opgericht, een speciale unit binnen de politie. Ook het HIK-team stuitte op een escort-club voor jonge jongens. De Duitser Lothar Glandorf stond aan het hoofd van dit kinderhandel-, kinderbordelen- en kinderporno-netwerk. [10] Het was dezelfde Glandorf die ook regelmatig pedobar Pinocchio in Berlijn bezocht.
Volgens de journalisten van Die Welt had de Nederlandse politie bewijs dat de Duitse jongen ontvoerd was. “Een senior rechercheur ontmoette ons drie jaar geleden in Amsterdam en legde uit dat Manuel Schadwald in bordelen in Rotterdam en Amsterdam seksueel was misbruikt. «Dat wisten we. Maar het onderzoek werd in 1995 stopgezet.»” [8]
“«Ik moest tekenen om niets meer over de zaak te zeggen. Blijf met je handen van dit ding af», adviseerde de Amsterdamse officier vriendelijk. En toen voegde hij toe «De zaak Schadwald staat er niet gunstig voor».”
“Sterker nog, we vernamen van Berlijnse rechercheurs dat ze een tip hadden gekregen van hun Nederlandse collega’s dat de zoektocht naar Schadwald nergens toe zou leiden. «Ik moest tekenen om niets meer over de zaak te zeggen. Blijf met je handen van dit ding af», adviseerde de Amsterdamse officier vriendelijk. En toen voegde hij toe «De zaak Schadwald staat er niet gunstig voor»”. [8]
Zoektocht naar Manuel Schadwald leidt naar België
In 1997 worden de ouders van Manuel Schadwald naar aanleiding tot de verdwijning van hun zoon ontvangen door de Belgische minister van Justitie Stefaan De Clerck. In een krantenbericht van Het Limburgs Belang: “Het ouderpaar Marion Schadwald en Rainer Wolf vreest dat hun zoon in een internationaal pedofilienetwerk terechtgekomen is dat vertakkingen heeft in België. Minister De Clerck beloofde de ouders dat het Belgische gerecht alles doet om het onderzoek naar Manuel Schadwald op te volgen.” [11]
Jean Lambrecks — de vader van Eefje Lambrecks, een van de door Dutroux vermoorde meisjes — en zijn partner Els Schreurs deden zelf jarenlang onderzoek en spraken met Die Welt over de Dutroux zaak. “Er zijn tal van sporen”, zeggen ze, “ook naar Duitsland en Nederland. Ze worden tot op de dag van vandaag door de autoriteiten in de doofpot gestopt. Vermoedelijk omdat geheime diensten een rol spelen. Het gaat immers om het chanteren van invloedrijke persoonlijkheden met kinderseks”, zegt Els Schreurs. [12]
“Er zijn tal van sporen, ook naar Duitsland en Nederland. Ze worden tot op de dag van vandaag door de autoriteiten in de doofpot gestopt. Vermoedelijk omdat geheime diensten een rol spelen. Het gaat immers om het chanteren van invloedrijke persoonlijkheden met kinderseks.”
ELS SCHREURS (MEDE-AUTEUR DOSSIER DUTROUX, DE WAARHEID)
Misdaden verdwijnen in de doofpot
Jean Lambrecks en Els Schreurs schreven in 2020 het boek ‘Dossier Dutroux, de waarheid’. [4] “Er zijn parallellen tussen de dood van mijn dochter en de verdwijning van de jongen uit Berlijn. In beide gevallen is de hele waarheid nog niet bekend. Iemand heeft er veel belang bij om de omvang van de misdaden te verdoezelen”, zegt Jean Lambrecks.
Volgens een Nederlandse geheim agent is de dood van Manuel Schadwald gedocumenteerd in de dossiers van de Nederlandse geheime dienst. “Manuel Schadwald stierf op de boot (Apollo – red.) tijdens seksspelletjes.” Hij zegt ook dat de zaak in de doofpot is gestopt omdat er hooggeplaatste personen bij betrokken waren. [12]
Apollo zou zowel de naam van het bulletinboard van een kinderpornoserver zijn als ook het zeiljacht dat toebehoorde aan een inmiddels overleden KPMG accountant, wiens partner, Gerrit Ulrich de hoofdverdachte was in het grootste kinderpornoschandaal van de jaren negentig. [12] In Ulrich’s appartement werd in 1998 een grote collectie kinderporno aangetroffen van ruim 90.000 (kinder)pornobeelden. Robby van der P., een (handels)partner van Ulrich, schiet hem enige tijd later in het Italiaanse Pisa dood.
Videobanden met belastend materiaal verdwijnen
Tijdens zijn proces in Italië zei de vader dat zijn zoon Robby van der P. te zien was in een film waar een kind stierf. “Er is een snuffvideo waarin een jongen uit Berlijn sterft. Ik zag het en herkende mijn zoon als acteur.” Het OM in Haarlem en Neufchâteau zouden beschikken over een verklaring over deze snuffvideo. [8] Ook de veroordeelde kindermoordenaar Marc Dutroux schrijft over het bestaan van dergelijke snuffvideo’s in zijn brief aan de vader van de vermoorde Julie Lejeune. [12]
“Er is een snuffvideo waarin een jongen uit Berlijn sterft. Ik zag het en herkende mijn zoon als acteur.”
VADER VAN ROBBY VAN DER P.
Er worden bij Dutroux honderden videobanden gevonden met (kinder)porno en beelden van seksfeesten met prominente Belgen die eraan deelnamen. Deze banden verdwenen op mysterieuze wijze uit het Brusselse paleis van justitie. [13] Jean Lambrecks denkt dat geheime diensten een rol moeten spelen in het netwerk. “Dat zou de reden zijn waarom onderzoeken stelselmatig worden belemmerd.”
Media verspreiden nepnieuws over de Zandvoort-zaak
De Dutroux-zaak, de verdwijning van Manuel Schadwald en de Zandvoort-zaak zijn nauw verweven. De 20 CD-roms van de Zandvoort kinderpornocollectie werden aan de Nederlandse, Belgische en Franse politie overhandigd, als ook naar Interpol gestuurd, maar het onderzoek spatte als een zeepbel uit elkaar. [14]
“Er zijn slechts 710 afbeeldingen met kinderpornografie gevonden. Of daar ook kinderen zijn misbruikt, is niet bewezen.”
NRC
Uiteindelijk bagatelliseren de media de omvangrijke internationale zaak. Zo schrijft het NRC: “In het Zandvoortse appartement van Gerry Ulrich zijn geen tienduizenden, maar ‘slechts’ 710 afbeeldingen met kinderpornografie gevonden. Of daar ook kinderen zijn misbruikt, is niet bewezen.” [15] Uit de correspondentie van Interpol en uit de documentatie van het politie-onderzoek blijkt echter dat het wel degelijk om ruim 90.000 pornobeelden gaat, waarvan minimaal 33% overeen komt met beelden van kindermisbruik die Interpol in hun beeldbank heeft”. [16]
De claims van geheim agent Wanja Götz en politicus Bernd Schmidbauer over chantagepraktijken van politici met kinderpornobeelden en de betrokkenheid van Dutroux, staan niet op zichzelf. Uit de onderzoeksdossiers blijkt dat Marc Dutroux Michel Nihoul om advies vroeg hoe hij zich in de blanke slavenhandel kon mengen. Nihoul adviseerde hem om SM-feesten te organiseren. Dat levert meer op. “Ik dacht natuurlijk dat hij het over volwassenen had”, zei Nihoul. In een interview met Spiegel vertelt hij over de “orgies die hij organiseerde «maar in stijl!» bijgewoond door invloedrijke politici en ambtenaren.” [17]
Deze elite seksfeesten vonden plaats “in de club ‘Le Dolo’ of in het kasteel Faulx-Les-Tombes bij het Belgische Namen. “Er moeten foto’s en filmopnamen zijn van deze amusementsactiviteiten.” Nihoul pochte graag met zijn gastenlijst die bestond uit: “politieagenten, gerechtsdeurwaarders, rechters, bankiers en politici”. [18] Hij zei: “Ik heb de regering in handen.” [17] Meerdere X-getuigen getuigden dat er bij deze private seksfeesten ook minderjarigen waren betrokken. Er waren in totaal 69 X-getuigen, waarbij de namen uit het publieke dossier werden verwijderd en vervangen door een X en een nummer. [19]
Nihoul pochte graag met zijn gastenlijst die bestond uit: “politieagenten, gerechtsdeurwaarders, rechters, bankiers en politici”.
In het strafrechtelijk onderzoek in de Dutroux-zaak zijn deze X-getuigenissen, als ook ander bewijsmateriaal dat in de woningen van Dutroux was gevonden zoals haren, videobanden en ander forensisch materiaal, weggestopt in een tweede dossier ‘Dutroux-bis’. Na de veroordeling van Marc Dutroux is er naar aanleiding van Dutroux-bis geen vervolgonderzoek meer geweest. De eerste onderzoeksrechter Jean-Marc Connerrote werd op 14 oktober 1996 door het Belgische Hooggerechtshof van de zaak afgehaald, nadat X-getuigen namen van hooggeplaatste figuren gingen noemen tot en met het koningshuis aan toe.
Opzettelijke nalatigheid en incompetentie
Bovenstaande fragmenten zijn afkomstig uit tal van goed gedocumenteerde verslagen over de Dutroux-zaak en het onderzoek naar Manuel Schadwald. Diverse onderzoeksjournalisten en andere speurders die jarenlang onderzoek deden hebben uitgebreid verslag gedaan van het blunderen van het opsporingsapparaat. Dezelfde nalatigheid en opzettelijke incompetentie van politie en justitie, zien we terug in de Zandvoort-zaak en het Rolodex-onderzoek.
Steeds weer verdwijnen zaken waarbij een omvangrijk internationaal pedonetwerk zichtbaar wordt, in de doofpot.
Steeds weer verdwijnen zaken waarbij een omvangrijk internationaal pedonetwerk zichtbaar wordt, in de doofpot. Er is een consistente weigering om sporen niet uit te zoeken, bewijsmateriaal kwijt te raken, dossiers te splitsen om er vervolgens niks meer mee te doen. Getuigen worden voor gek verklaard of uit de weg geruimd. Waarna de mainstream media uiteindelijk aantoonbaar de waarheid verdraait en het massapubliek geruststelt dat het slechts een complottheorie was.
Dit doet vermoeden dat het niet alleen om een goed georganiseerd netwerk gaat, maar ook dat daar invloedrijke mensen bij betrokken zijn. Dezelfde mensen die zijn vastgelegd op het compromitterend materiaal dat geheime diensten hebben verzameld.
De Dutroux-zaak en de rol die Michel Nihoul daarin werkelijk speelde is weer actueel met de recente onthullingen van Anneke Lucas. Zij was in de jaren ’70 een kind seksslaaf in het netwerk waar Michel Nihoul pedofiele seksfeesten organiseerde in de kastelen, villa’s en herenhuizen van de elite. Ze was getuige van extreem kwaadaardig misbruik. Daarin noemt ze de namen van een bekende, inmiddels overleden, politicus en topcrimineel. Zoals uit bovenstaand artikel blijkt staat haar getuigenis niet op zichzelf. Iedere overlevende die getuigt over deze vorm van extreem geweld tegen kinderen en de betrokkenheid van vooraanstaande figuren, zou om die reden vanuit deze context beschouwd moeten worden.
Eind september sprak ik met Anneke Lucas toen ze Nederland en België bezocht om interviews te geven over haar nieuwe boek. Dit interview wordt op dit moment gemonteerd. Het interview van Anneke Lucas met Epoché biedt nog meer achtergrondinformatie over haar verleden.
> Volg Ella Ster nu ook op Telegram: https://t.me/ella_ster
Ella Ster* | bron: ellaster.nl