zonnepanelen-produceren-50-keer-meer-afval-dan-voorspeld

[noumoe]

https://dissident.one/2021/06/27/zonnep ... s-waanzin/

Zonnepanelen produceren 50 keer meer afval dan voorspeld, en veel daarvan is giftig. Onze race naar ‘net zero’ is waanzin
De mooie beloften van milieuactivisten om zonne-energie te gebruiken om de wereld van energie te voorzien, worden snel donkerder nu duidelijk wordt hoeveel gevaarlijk afval er wordt geproduceerd, waarbij tonnen oude panelen op stortplaatsen worden gedumpt.
De basisgedachte achter het “net zero”-beleid ter bestrijding van de klimaatverandering is deze: een opwarmende wereld zal verwoestend zijn, maar we kunnen de emissies tot bijna nul terugbrengen door gebruik te maken van hernieuwbare energietechnologieën zoals wind- en zonne-energie, die steeds goedkoper zullen worden. Maar het idee dat we alles kunnen hebben – energie die overvloedig, koolstofvrij en goedkoop is – is een fata morgana, tenminste als het om hernieuwbare energiebronnen gaat, meldt RT.

Er zijn enkele voor de hand liggende, reeds lang bestaande problemen met hernieuwbare energiebronnen: wat gebeurt er als de zon niet schijnt of de wind niet waait? Sommigen pleiten voor kernenergie, anderen voor het gebruik van biomassa (wat in feite neerkomt op het verbranden van houtpellets en het planten van nieuwe bomen om de CO2 uiteindelijk op te vangen), terwijl sommigen hopen dat energieopslag met behulp van batterijen de dag zal redden. Wat de oplossing ook is, het probleem van koolstofarme elektriciteit zal alleen maar groter worden naarmate we eisen dat fossiele brandstoffen geleidelijk worden afgeschaft – inclusief een overschakeling op elektrische auto’s en een verbod op gasketels.

Toch ziet het er op het eerste gezicht naar uit dat hernieuwbare energie goedkoper wordt. Zonnepanelen worden langzaam efficiënter. Belangrijker is dat de prijs per paneel is gedaald – misschien wel met 70 procent. Maar bij de totale kosten van het plaatsen van zonnepanelen op een netwerk moet rekening worden gehouden met het betalen van een backup voor wanneer die panelen geen stroom produceren. Toch wordt die back-up vaak behandeld alsof het een aparte kostenpost is, in plaats van een noodzakelijk gevolg van het gebruik van een intermitterende energiebron. In werkelijkheid zijn hernieuwbare energiebronnen veel duurder dan voorstanders graag toegeven.

Maar een nieuw artikel in de Harvard Business Review wijst op een andere kostenpost die vaak wordt gebagatelliseerd: afval. Zonnepanelen worden verondersteld 30 jaar mee te gaan, en berekeningen over de hoeveelheid afval die geproduceerd zal worden zijn gebaseerd op die veronderstelling. Het probleem is dat naarmate de panelen goedkoper en efficiënter zijn geworden, de economische aspecten zijn veranderd. Ze eerder vervangen kan financieel gezien heel zinvol zijn.

Zoals de auteurs van het artikel aangeven, zou dat kunnen leiden tot een tsunami van verspilling van zonnepanelen: “Als vroege vervangingen plaatsvinden zoals voorspeld door ons statistisch model, kunnen ze in slechts vier jaar 50 keer meer afval produceren dan IRENA [International Renewable Energy Agency] verwacht. Dat cijfer komt neer op ongeveer 315.000 ton afval, uitgaande van een schatting van 90 ton per MW gewicht/vermogen-verhouding.” En die schatting is alleen voor huishoudelijke gebruikers van zonnepanelen. Tel daar de commerciële gebruikers bij op, en de afvalberg zal enorm zijn.

Ach, zullen voorstanders van zonne-energie zeggen, de panelen kunnen gewoon worden gerecycled. Maar er valt niet veel waarde te halen uit oude zonnepanelen. Ze zijn meestal gemaakt van glas, en ze zijn moeilijk te verwijderen en veilig te vervoeren. Recycling kan $20-$30 per paneel kosten. Storten zou daarentegen $1-$2 per paneel kosten. Dus als we de panelen gaan recyclen, moeten we uitzoeken wie het verschil gaat betalen.

Een van de oplossingen, waarvoor de EU al heeft gekozen als het gaat om elektronisch afval, is de lasten bij de fabrikanten te leggen. Maar er komen en gaan voortdurend bedrijven van de markt. Als bedrijven die tien jaar geleden nog producten verkochten, nu failliet zijn gegaan of om een andere reden de markt hebben verlaten, komt de last terecht bij de overblijvende bedrijven. En de overgrote meerderheid van de zonnepanelen komt nu uit China – dus wie gaat die fabrikanten dwingen om te betalen?

Het tijdschrift Discover waarschuwde vorig jaar dat “het vaak goedkoper is om ze weg te gooien op stortplaatsen of ze naar ontwikkelingslanden te sturen. Als zonnepanelen op vuilnisbelten belanden, kunnen de giftige metalen die ze bevatten in het milieu lekken en mogelijk een gevaar voor de volksgezondheid vormen als ze in de grondwatervoorraad terechtkomen.” Tot de metalen in zonnepanelen behoren lood, dat de hersenontwikkeling bij kinderen kan schaden, en cadmium, dat kankerverwekkend is.

Voorstanders van de ‘kringloopeconomie’ denken dat we moeten stoppen met het maken van dingen op een wieg-tot-graf manier (maken, gebruiken, weggooien) en in plaats daarvan moeten denken aan wieg-tot-wieg-productie (maken, gebruiken, recyclen). Maar het probleem van de verspilling van zonnepanelen kan dat cradle-to-cradle-model veel duurder maken. Zoals de auteurs van Harvard Business Review opmerken:

“Tegen 2035 zouden de afgedankte panelen 2,56 keer meer worden verkocht dan de nieuwe. Op zijn beurt zou dit de LCOE (levelized cost of energy, een maatstaf voor de totale kosten van een energieproducerend actief gedurende zijn levensduur) naar vier keer de huidige prognose katapulteren. De economie van zonne-energie – die er vanuit het oogpunt van 2021 nog zo rooskleurig uitziet – zou snel donkerder worden naarmate de sector bezwijkt onder het gewicht van zijn eigen afval”.

Een langdurige criticus van hernieuwbare energie, Michael Shellenberger, ziet dit als een bevestiging van zorgen die hij al langer uit. Al in 2018 schreef hij een artikel voor Forbes met de titel “If Solar Panels Are So Clean, Why Do They Produce So Much Toxic Waste?“. Destijds werd hij bekritiseerd als een apologeet voor kernenergie, dat zijn eigen toxische afvalprobleem heeft. Maar zoals Shellenberger opmerkt, is de hoeveelheid afval van kernenergie klein, en is het relatief eenvoudig om het veilig op te slaan. Uiteindelijk zullen we misschien een manier vinden om kernafval te hergebruiken, maar op dit moment is het echt geen groot probleem.

Afval uit hernieuwbare energiebronnen is daarentegen omvangrijk. En hoewel radioactieve materialen natuurlijk gevaarlijk zijn, is het probleem van zware metalen zoals cadmium die in grote hoeveelheden uit stortplaatsen lekken eigenlijk veel erger, omdat het niet wordt gecontroleerd.

In een nieuw artikel daagt Shellenberger voorstanders van hernieuwbare energie uit om de problemen die zonne- en windenergie veroorzaken onder ogen te zien. “Het nieuwe onderzoek naar de komende afvalcrisis van zonne-energie, samen met de toenemende stroomuitval door hernieuwbare energiebronnen, versterkt de inherente gebreken van zonne-energie en andere vormen van hernieuwbare energie. Te veel vertrouwen in zonnepanelen en onderschatting van de behoefte aan kernenergie en aardgas hebben geleid tot de stroomuitval in Californië afgelopen zomer. Het is nu duidelijk dat China zonne-energie goedkoop heeft laten lijken door steenkool, subsidies en dwangarbeid. En in de VS betalen we een kwart van de kosten van zonne-energie via belastingen en vaak nog veel meer aan subsidies op staats- en lokaal niveau.”

Ik heb geen probleem met het gebruik van zonne-energie, windenergie, kernenergie, of welke andere vorm van energie dan ook. Ze hebben allemaal hun nut, hun voors en tegens. Ik denk ook dat als we de koolstofuitstoot op een kosteneffectieve manier kunnen verminderen, dat wel eens een verstandig idee zou kunnen zijn. Ik hou bijvoorbeeld van het idee van elektrische auto’s: ze zijn gemakkelijker te besturen, ze zijn stil, ze veroorzaken geen stedelijke vervuiling en zijn goedkoper in onderhoud.

Waar ik echter een hekel aan heb, is de manier waarop de problemen die gepaard gaan met de haast naar “net zero” gewoon worden verdoezeld. Het beleid is verbijsterend duur, en er zijn reële technische en economische uitdagingen. Maar als je politici en milieuactivisten moet geloven, zullen we de wereld binnenkort van energie voorzien met magische energie-fixies, en zullen kleurrijke vogels op onze schouders landen om gedag te zeggen, terwijl iedereen glimlacht als we weer één worden met de natuur.

Als we de problemen van “net zero” niet serieus nemen, zal het echte resultaat economische ontberingen zijn, onbetrouwbare energienetwerken en beperkingen die ons leven worden opgelegd, of het nu gaat om eisen om te stoppen met het eten van vlees of beperkingen van ons vermogen om te reizen. Dit alles terwijl China, India en andere ontwikkelingslanden zich terecht uit de armoede werken met steenkool, gas en olie, terwijl ze veel meer emissies produceren dan wij ooit zouden kunnen besparen. Onszelf verarmen om niets te bereiken is het toppunt van irrationaliteit.